МÆГУЫРЫ ЗÆРДÆ

Зымæг нæ хæхты цух нæ уадзы, –
Лæджы æмбæрц æруары мит;
Æфцæгæй коммæ уад дзыназы;
Их доныл саразы йæ хид.

Æхсæвæн нæм кæрон нæ вæййы...
Тæхудиаг кæм нæ у сæрд!
Сæнар кæмæ нæй, уый ныссæйы, –
Цырагъ нæм чи судзы фæсхæрд?!.

Нæй кад мæгуыр лæгæн йæ куыстæн, –
Йæ сихор, йе хсæвæр – йæ мæт;
Иæ уат – ыскъæт, зыгуым – йæ лыстæн,
Хъæбæр – йæ цъæх хуыссæн нымæт...

Кæд рухс нæ баййафы йæ цардæй,
Йæ бон кæд арвиты зынтæй, –
Уæддæр нæ ныххуыссы æнкъардæй –
Йæ зæрдæ хъал вæййы фынтæй.

 

A SZEGÉNYEMBER SZÍVE

Hegyeinkben nem szűnik a tél, –
Ellepi a hó az embert;
A szurdokokban üvölt a szél;
Jég a híd a vizek felett.

Az éjszakák nehezen telnek ...
Rettegnek a bátor szívek!
Szárított ganajjal tüzelnek, –
Világánál üldögélnek.  

Munkájukat nem fizetik meg, –
Gyér az ebéd, vacsora nincs; 
Ágyukban penészes a törek,
Takarójuk lukacsos filc... 

Nincsen öröm az életükben, 
A remény is távol marad. —
De mégis, álmaikban, éjjel
Szívük büszkeségtől dagad.